بايد سلام كرد بر روزي كه نواي »اين بقية ا…« لرزه بر تن جباران و ظالمان مي اندازد .

بايد سلام كرد بر پرچمي كه با سربلندي در دستانش تجلي مي كند و بر 313ستاره اي كه چون نگيني او را احاطه مي كنند .

بايد سلام كرد بر خاكهايي كه قدمگاه اوست و بر سنگريزه هايي كه همنوا با او ذكر خدا را سر مي دهند .

بايد سلام كرد بر او كه نفسش دم مسيحايي است و جمالش مايه ابهت كبريايي .

بايد سلام كرد بر او كه مايه امن زمين است و قراربخش زمان .

بايد سلام كرد بر او كه دلها جايگه يادش است و زبانها در جستجوي نامش

بايد سلام كرد بر دلهايي كه شيفته اش مي شوند و بايد غبطه خورد بر آنها كه سعادت همراهيش را مي يابند

يكي از ختوم مجرّب در برآورده شدن حاجات، صلوات بر حضرت فاطمه زهرا(س) است، كه پانصد و سي مرتبه اين صلوات را تكرار نمايد و بگويد:

اللّهمّ صلّ علي فاطمة و أبيها و بعلها و بنيها [و السّرّ المستودع فيها] بعدد ما أحاط به علمك.

بارپروردگارا؛ درود فرست بر فاطمه و پدر بزرگوارش و همسر گرامي‌اش و فرزندان عزيزش [و آن رازي كه در وجود او به وديعه نهادي]، به تعداد آنچه دانش تو بر آن احاطه دارد.

كه در اين صلوات شريف، مقصود از «رازي كه در وجود مقدس آن حضرت(س) به وديعه نهاده شده» حضرت حجت و امام موعود(ع) هستند.

نويسندة صحيفة مهديه مي‌گويد: اگرچه اين صلوات در كتب قديمي وجود ندارد و از مرحوم شيخ انصاري(ره) شنيده شده، ولي به علت ارتباطي كه آن بزرگوار با حضرت بقيةالله ـ ارواحنا فداه ـ داشته‌اند، به احتمال قوي اين دعا از حضرت صاحب‌الامر(ع) صادر شده است.

مهدي جان:

آنقدر حقيرم كه ياراي نوشتن ندارم اما چه كنم كه جز تو مرا مونسي نيست روايتهاي بسياري است كه مي گويند جمعه اي خواهي آمد، كدام جمعه، نمي دانم ولي مي داني كه شبهاي جمعه به اميد آمدنت سر بر بالين مي گذارم اما افسوس بر غروبهاي جمعه كه با نيامدنت دلم بهانه ات را مي گيرد

مي گويند مي آيي و آه مظلومان را مي گيري و دنيا را از گناه و بي عدالتي پاك مي سازي و من در اين كنج تنهايي چشم به راه توام و اين اسارت تنهايي تو را بر من روشن ساخت كه تو نيز تنهايي و دردهايت افزون بر تمامي دردهاست.

خسته ام و تنها تو سنگ صبور من شده اي، نمي گويم خطايي نكرده ام اما خطاهايم قابل گذشت بود اما …

دنيا پر از درد و غم و عذاب است و تمامي اين دردها فقط حضور تو را مي طلبد.

مرحوم شيخ رجبعلي فرمود: وقتي سوار ماشين شدي يك مقدار ماشين راه آمد ، يك زن بي حجاب سوار ماشين نشد؟ گفت: چرا آقا درست است .فرمود: وقتي زن بي حجاب سوار ماشين شد ، راننده دلش به طرف او رفت. در آيينه به او نگاه مي كرد، مسافرين هم محو او شدند لذا راننده زن شد، مسافرين هم زن شدند. اگر انسان به نامحرم نگاه كند شكل و قيافه اش هم تغيير مي كند بزرگان مي گويند: انسان در هر نيتي و در هر فكري قرار بگيرد طبق آن فكر و نيت شكل ملكوتيش تبديل مي شود به همان فكر و انديشه اي كه در سر دارد

چه شد شيخ رجبعلي خياط آن همه احاطه داشت؛ ماشين را مي بيند، علم بلايا و منايا دارد، وقتي سلام به سه جانب مي دهد، خدمت حضرات معصومين مي رسد بعد از هر نمازي كه سلام مي داد امام زمان را زيارت مي كرد.چرا؟ چون مرد خدا بود، اخلاص داشت.

اين عبارت بخشي از مطالبي است كه امام زمان در جواب سوالهاي اسحاق بن يعقوب در توقيع مبارك خود مرقوم فرموده اند. اسحاق بن يعقوب مي گويد: سوالهايي را گرد آوردم وبه سفير دوم حضرت، محمد بن عثمان عمري،‌عرضه كردم و از او خواستم كه آنها را خدمت آن حضرت برساند و پاسخشان را نيز درخواست كن. حضرت در توقيعي ، به خط مبارك خود بعد از تذكر اموري چنين فرمودند:

«اما اموالتان، پس هرگزما آنها را قبول نمي كنيم مگر براي آنكه پاك شويد.حال، هر كه مي خواهد مالش را بفرستد و هر كه نمي خواهد نفرستد.آنچه خدا به ما عطا كرده از آنچه به شما عطا شده بهتر است »

حضرت در اين كلام مبارك به اين نكته اشاره مي كند كه ثمره پرداخت حقوق مالي واجب به خود انسان بر مي گردد و امام اين اموال را مي گيرد تا نفس پرداخت كنندگان پاك شود نه اينكه امام به آنها محتاج باشد قرآن كريم نيز در آيه زكات به اين نكته اشاره كرده است:

در بسياري روايات، نسبت به رعايت تقيه به ويژه در دوران قبل از ظهور حضرت مهدي تاكيد شده است اين تاكيد در حدي است كه عدم تقيه را موجب عدم ايمان شمرده اند، يا در فرمايشي ديگر آن را موجب بي ديني دانسته اند.

امام باقر فرمودند:

« التقيه ديني و دين آبايي و لا ايمان لمن لا تقيه »

تقيه دين من و دين پدران من است و كسي كه تقيه نمي كند ايمان ندارد.»(1)

و امام صادق فرمودند:

« ان تسعه اعشار الدين في التقيه و لا دين لمن لا تقيه له »

نه دهم دين در تقيه است و كسي كه تقيه ندارد دين ندارد.(2)

مهزم اسدي از امام صادق (ع) پرسيد: فدايت شوم، ظهور قائم آل محمد(عج) و تشكيل دولت حق كه در انتظارش هستيد، طول كشيد پس در چه وقت واقع مي شود؟

حضرت فرمود:

« تعيين كنندگان وقت ظهور دروغ مي گويند، تعجيل كنندگان هلاك مي گردند و تسليم شوندگان نجات مي يابند و به سوي ما بازگشت مي كنند.

و خود امام غايب مي فرمايد:

« و اما ظهور فرج، پس بسته به اراده خداي متعال است و كساني كه «وقتي» براي ظهور تعيين كنند، دروغگو هستند»

بنابراين زمان ظهور حضرت حجت را هيچ كس حتي پيامبر (ص) نيز نمي داند و هر كس وقتي را براي ظهور معين نمايد، دروغگو است. و معلوم است كه اين مسئله فرق مي كند با اينكه در برخي روايات زماني عمومي، چون روز جمعه، روز عاشورا و مانند آن ذكر شده است.

آري، گاهي اوقات دوست داري خودت باشي، پا بر نفست بگذاري و خواسته مشروع دل را انجام دهي، دلي كه حرم خداست، دوست داري پشت بر عالم و آدم كني و تنها خدا را داشته باشي، دوست داري به تنهايي در برابر تمام زشتيها و بديها بايستي، همان كاري كه پيامبر كرد،پيامبري كه تنهاي تنها پشت بر تمام آداب و رسوم غلط جاهليت كرد و گفت: لا اله الا ا…يعني پروردگار جهان و جهانيان، خداوند مغرب و مشرق يكي است، پيامبر فرمود: خدا مرا بس است. در چنين جايي همرنگ جماعت نشدن همان لذتي را داراست كه گاهي اوقات همرنگ جماعت شدن. محمد(ص )همرنگ نشد، او در برابر جهل ايستاد و ثابت كرد خدا يكي است، او خون دلها خورد تا ثابت كرد دين برتر يكي است و آن اسلام است.

دراين شماره مي خوانيد:

1- رسواي جماعت

2- تعیین روز ظهور ممکن است؟

3- تقيه

4- زكات، پاك كننده نفس

5- راه هاي ارتباط با امام زمان (ع) ـ بخش سوم

6- نامه اي از يك زنداني

7- فضيلت صلوات بر حضرت فاطمه زهرا(س)

8- بايد سلام كرد

9- آيا وقت ظهور نزديك است؟

مي خواهم آرزو را معنا كنم ، آرزو يعني خواستن رؤيت يار، آرزو يعني قبله گاه شدن يك مسجد براي دلي كوچك ، آرزو يعني هستي شدن يك نام براي يك قلب ،آرزو يعني دنيا شدن يك محرا ب براي  يك دل ،دنيايي به ظا هر كوچك اما به وسعت ازليت تا ابديت ، آرزو يعني شبهاي ظلماني را سر بر بالين نهادن به اميد ديدن يك مسجد ، آرزو يعني سجده هايت بوي ياس محراب را تمنا كردن ، آرزو يعني زاري كردن براي سلام دادن به محبوب ، آرزو يعني عشقت با مناره هاي يك مسجد سر به آسمان سائيدن ، آرزو يعني احساس شيرين اسارت ، اسارت قلبي براي يك نام ، آرزو يعني راهي ساختن كبوتر دلت براي زيارت حريمي كه به اذن يار ساخته شده ، آرزو يعني رد پاي او را بر خاكها به نظاره نشستن و من از آرزوهاي بزرگ و نهفته ام كه بگذرم به لفظ آرزو كه مي انديشم آرزويي در انديشه ام جان مي گيرد وبه ناگاه سوره اي از قرآن وآيه اي از آن سوره در ذهنم طنين انداز مي شود كه « فا خلع نعليك انك بالواد المقدس طوي » ، « نعلين هايت را از خود به دور كن كه تو در سرزمين مقدس هستي »