پش قلبت را در محراب مسجد حس می کنم و شعاع مهربانیت را تا گنبد فیروزه ای.

به این نتیجه می رسم که تو در مسجدی و مسجد رنگ وبوی تو را به خود گرفته است. اصلاً رنگ آبی، رنگ مهربانی تو است. رنگ نگاه زیبایت ، رنگ نفسهای معطرت، رنگ پاکی های درونت و رنگ سکوت مظلومانه ات. هرچه می گردم نیستی اما گنبد آبی، سکوت محراب، آرامش شبهای جمکران، حتی صدای گنجشکان صبحگاه اینجا همه وهمه با تو حرف می زنند ونشان تو را می دهند. همه می گویند او اینجاست. ای عزیز گم کرده! عزیزت اینجاست.

پسرم! دلهای مردم دیندار و با اخلاص ،مانند پرندگانی که شیفتۀ آشیانۀ خویش باشند،  مشتاق لقای تو هستند. آنها در میان مردم با خواری زندگی میکنند ولی در پیشگاه خداوند عزیز و محبوب هستند. آنها خود را بیچاره و    بی نقش نشان می دهند ولی اهل قناعت و خویشتنداری هستند. آنها دین خود را به وسیلۀ مبارزه با ضد دین کامل نگه می دارند. خداوند آنها را باپیکار در برابر بی عدالتی امتیاز داده ،تا در سرای جاویدان مشمول عزت بی کران خود سازد، خداوند آنها را در برابر ناملایمات شکیبا آفریده تا حسن عاقبت در جهان سر مدی از آن آنها باشد. (وصيت امام عسگري به امام زمان)

 در این شماره می خوانید:

1- یک حرف از هزاران

2- گنبد فیروزه ای

3- آیا خدا قدرت حفظ امام را ندارد؟

4- تکریم واحترام

5- دوری از شیطان به وسیلۀ نماز

6- مدعيان ارتباط در عصر ارتباطات

7- صدایت می زنم

8- شیعیان ما را نمی خواهند

9ـ دلنوشته 

روزي حضرت تشريف آورده بودند به حجره سيد عبدالكريم در حالي كه مشغول كفاشي بود. پس از دقايقي حضرت فرمودند: « سيد عبدالكريم، كفش من نياز به تعمير دارد، برايم پينه مي زني؟»

سيد عبدالكريم عرض كرد: آقا جان، به صاحب اين كفش كه مشغول تعمير آن هستم قول داده ام كفش را برايش حاضر كنم، اگر شما امر مي فرمائيد، آن را كنار بگذارم و كفش شما را تعمير كنم.

(توضيح اينكه امر امام بر هر واجبي مقدم است حتي بر نماز، و در اينجا حضرت به سيد عبدالكريم امر نفرموده بودند والا ايشان بدون معطلي امر حضرت را اجابت مي كردند)

وقتی دلتنگت می شوم و روح سودا زده ام یاد تو را تمنا می کند زیارتنامه ای می خوانم و آرام می گیرم اما بازگو چه کنم با دل طوفان زده ام؟

دلی که دلدادۀ عشقت شد و دلسپردۀ نگاهت، دلی که تنها رؤیت تو می تواند قرار بخشش باشد.

آن روز که از همه دل بریدم و به تو دل بستم اطمینان داشتم به خطا نرفته ام، حال بازگو چه کنم با دریای طوفان زدۀ دلم که هر لحظه منتظر است کشتی نجاتی بیاید و خبر از گمشده اش بیاورد.

باور کرده ام که هستی اما چه می شود اگر بر من رخ بنمایی، چهره بگشایی و بگویی که باورم کرده ای، باور کرده ای که اگر راهم راه تو نیست اما هدفم تویی.

هنگامی که سخن از دجال به میان می آید معمولاً طبق یک سابقه ذهنی عامیانه، فقظ ذهن ها متوجه شخص معین یک چشمی می شود با جثه ای افسانه ای و مرکب افسانه ای تر که با برنامه ای مخصوص خود پیش از آن انقلاب بزرگ مهدی ظهور خواهد کرد. ولی همانگونه که از ریشه لغت دجال از یکسو و منابع حدیث از سوی دیگر استفاده می شود دجال منحصر به یک فرد نیست بلکه عنوانی است کلی برای افراد پر تزویر و حیله گر، پر مکر و فریب و حقه باز که برای کشیدن توده های مردم به دنبال خود از هر وسیله ای استفاده می کنند. و بر سر هر انقلاب سازنده ای که در ابعاد مختلف صورت می گیرد ظاهر می شود. در حدیث نیز می خوانیم که پیامبر (ص) فرمودند: هر پیامبری بعد از نوح ، قوم خود را از فتنه دجال بر حذر داشت من نیز شما را بر حذر می دارم.

امیرالمؤمنین (ع) دربارۀ دجال فرمودند: بدان که دجال صائد بن صید است. شقی کسی است که ادعای او را تصدیق کند وسعادتمند کسی است که او را تکذیب نماید. از شهری که آن را اصفهان میگویند وقریه ای که معروف به »یهودیه« است بیرون می آید. چشم راست ندارد وچشم دیگردر پیشانی اوست و مانند ستارۀ صبح می درخشد ،چیزی در چشم اوست که گویی آمیخته به خون است .در پیشانی وی نوشته شده است » این کافر است « هر شخص باسواد وبی سواد آن را می خواند .داخل دریا ها می شود وآفتاب با او می گردد. در جلوی رویش کوهی از دود است وپشت سر او کوه سفیدی است که مردم آن را طعام »گندم« می بینند.

امام زمان (عج) در این کلام، در ردّ مقصِّره ـ کسانی که برای اهل بیت از ولایت خدا چیزی را قائل نیستند ـ و مفوضه ـ گروهی از مسلمانانند که معتقدند خداوند بعد از خلقت آدم اراده خود را به امامان واگذار کرده و آنان به هر نحو که بخواهند، در این عالم تصرف می کنند ـ خطاب به کامل بن ابراهیم می فرماید: آنان دروغ می گویند، بلکه قلوب ما ظرف هایی است از برای خواست خداوند. هر چه او بخواهد ما می خواهیم و در مقابل خواست خداوند از خود اراده و خواست مستقلی نداریم.

در حدیثی از امام کاظم (ع) آمده است: « همانا خداوند قلوب امامان را در مسیر ارادۀ خود قرار داده است؛ پس هر گاه خداوند متعال چیزی را بخواهد، آنان آن چیز را می خواهند و این سخن خداوند متعال است که می فرماید: و شما نمی خواهید مگر اینکه خداوند بخواهد.» (2)

از این کلام امام نکاتی استفاده می شود که به چند مورد از آنها اشاره می کنیم:

ممكن است اين چنين بنظر آيد كه اگر حضرت در بين مردم بود، از وجودش استفاده      مي كردند و او نيز در موقع مناسب قيام مي كرد بهتر بود.‌ولي مساله اين چنين نيست ، زيرا پيامبر اكرم و ائمه اطهار عليه السلام كرارا به مردم گوشزد كرده بودند كه دستگاه ظلم و ستم به دست مهدي موعود برچيده مي شود و كاخهاي بيدادگري را واژگون خواهد كرد. از اين جهت وجود مقدس امام همواره مورد توجه دو دسته از مردم واقع مي شد :

دسته اول :مظلومين و ستم ديدگان كه متاسفانه هميشه عده آنها زياد بوده و هست. آنان به قصد تظلم و اميد حمايت دور وجود امام اجتماع كرده و تقاضاي نهضت و دفاع مي كردندو هميشه گروه كثيري اطرافش رااحاطه كرده وانقلاب و غوغايي بر پا بود.

امام زمان (ع) اگر چه در پس پرده غیبت است، اما اراده و فرمانش در میان همۀ خلایق جاری و نافذ است.

دستوراتش را باید شناخت، فرمانهایش را باید اطاعت کرد، حاکمیت او را باید گردن نهاد، و همین ها است که زمینۀ ظهور را فراهم می آورد.

او خود فرمود:

« اگر شیعیان ما ـ که خداوند آنان را به اطاعت خویش موفق گرداند ـ در وفای به عهد الهی هم دل و هم پیمان می شدند، سعادت دیدار ما از آنان به تأخیر نمی افتاد.» (3)