وای بر ما! وای بر ما اگر فردا او ما را پیدا کند و ما همچنان غافل باشیم. چه خواهیم کرد وقتی که دست بر شانه مان می زند و   می پرسد: « فرزندم چرا سراغم نیامدی؟» آیا از خجالت می توانیم سرمان را بالا بیاوریم و صورتش را نگاه کنیم. مایی که بارها پرسیده ایم: « آقا جان کِی می بینمت؟» آیا روی دیدن چهره اش را داریم؟ آیا چشم هایمان را آنقدر پاک کرده ایم که نور       چهره اش کورمان نکند؟ آیا گوش هایمان آنقدر پاک هست که با صدای مظلومانه اش ناآشنا نباشد؟ آیا وساوس خناس را از قلبمان آنقدر دور کرده ایم که عشقش در قلبمان جا باز کند و هزاران آیای دیگر که هر کدامشان یادآور یکی از درهایی است که ما را به بیراهه رهنمون می کند و از راه های رسیدن به پدرمان دور می کند.

در این شماره می خوانید:

1- پدر مهربان

2- اطاعت پذیری

3ـ پرسش و پاسخ

4- مشیت خداوند و خواست اهل بیت (ع)

5- دجال کیست؟

6- دجال؟! مرد پر تزویر

7- یاد تو

8- حضرت امتحان مي كنند

9ـ دلنوشته

کجایند درماندگان عالم، کجایند تهیدستان و دوره گردان بینوا، کجایند عاشقان منتظر، کجایند آرزومندان ظهور، کجایند در راه ماندگان و ره گم کردگان، کجایند آنها که جانشان سرمایۀ زندگیشان است و تنها سرمایۀ زندگیشان ارزانی قدم های یار، کجایند قلب هایی که با نام مهدی (ع) می تپند، با عشق مهدی (ع) آرام می گیرند و با یاد مهدی پرواز می کنند، کجایند دلهایی که کویر شد و دردها در آن خشکید، کجایند گلوهایی که بغض در آنها شکست، کجایند چشم هایی که با سکوت باریدند و اشک را شرمنده صبرشان ساختند، کجایند غم هایی که در دل ماندند، سینه هایی که از داغ هجران قطعه قطعه شدند، کجایند پیکرهایی که منجی خود را ندیده بر خاک سرد زمین جای گرفتند، کجایند دیده هایی که یار را ندیده بسته شدند، کجایند حنجره هایی که عشق مهدی را فریاد می کردند ،کجایند آنهایی که پیشانی بند »یا مهدی«  زینت بخش سرهای سرفرازشان بود،کجایند آنهایی که زمزمۀ دعاهای عهد وندبۀ شان زمین و زمان را می لرزاند ،کجایند آنها که ندیده زیارت معشوق خواندند،کجایند آنهایی که هر شب فریاد بر می آورند:»فَاَبذلُ نفسی و مالی و ولدی واهلی وجمیع ما خولنی ربی بین یدیک «(حاضر و آماده ام به بذل جان و مال و فرزند واهل و جمیع دارائیم که همه را پیش رویت  فدا کنم )

(أن الأرضَ لا تخلُومِن حُجَةٍ إما مغموراً )

زمین هیچگاه از حجت خالی نخواهد بود ؛چه آن حجت ظاهر وچه حجت پنهان.

شرح

این کلام ،قسمتی از توقیعی است که امام زمان (ع) به عثمان بن سعید عمری وفرزندش محمد مرقوم داشته اند…………….

ابوالأديان مي‌گويد: من خدمتكار امام حسن [عسكري](ع) بودم و نامه‌هاي او را به شهرها مي‌بردم و در آن بيماري كه منجر به فوت او شد نامه‌هايي نوشت و فرمود آنها را به مدائن برسان. چهارده روز اينجا نخواهي بود و روز پانزدهم وارد سامرّاء خواهي شد و از سراي من صداي واويلا مي‌شنوي و مرا در مغتسل مي‌يابي. ابوالأديان گويد: اي آقاي من! چون اين امر واقع شود امام و جانشين شما كه خواهد بود؟ فرمود: هر كس پاسخ نامه‌هاي مرا از تو مطالبه كرد همو قائم پس از من خواهد بود، گفتم: ديگرچه؟ فرمود: كسي كه بر من نماز خواند همو قائم پس از من خواهد بود، گفتم: ديگرچه؟ فرمود: كسي كه خبر دهد در آن هميان چيست همو قائم پس از من خواهد بود. و هيبت او مانع شد كه از او بپرسم در آن هميان چيست؟

معلوم است كه هر كسي قابليت احراز مقام امامت يا نبوت را ندارد، بلكه بايد از حيث روح در مرتبه اعلاي انسانيت قرار گرفته باشد تا لياقت ارتباط با عوالم غيبي و دريافت علوم و ضبط آنها را داشته باشد. و همچنين از حيث تركيبات جسماني و قواي دماغي در كمال اعتدال باشد تا بتواند حقايق عالم هستي و افاضات غيبي را بدون خطا و اشتباه به عالم الفاظ و معاني تنزل داده و به مردم ابلاغ كند. لذا پيغمبر و امام از حيث آفرينش ممتازند وبه واسطه همين استعداد و امتياز ذاتي است كه خداوند متعال آنان را به مقام شامخ نبوت و امامت انتخاب مي كند. اين امتياز از همان اوان كودكي در وجود آن بزرگواران موجود است ، لكن اگر صلاح باشد و شرايط موجود شود و مانعي هم در كار نباشد آن افراد برجسته رسماً به مقام و منصب نبوت و امامت معرفي مي شوند ومامور حفظ و تحمل احكام مي گردند، اين انتخاب و نصب ظاهري ، چنانكه گاهي بعد از بلوغ يا در زمان بلوغ وبزرگي انجام مي گيرد، ممكن است در ايام كودكي تحقق پذيرد.

دوست دارم بگریم بر غربت تو، بر تنهایی تو، و تو می گریی بر غربت وتنهایی پدر

می گریی بر معصومیت کودک پنج ساله ای که بر پیکر پدر نماز خواند و برای آخرین بار سیمای جوانمردی را دید که بند بند وجودش ذکر خدا را سرمی داد، پدری که سالها رنج وزندان وشکنجه و زنجیر واسارت را به دوش کشید وعاقبت با زهر مسمومش نمودند و روایت غربتش را تا ابد زمزمۀ لبهای عاشقان و شیعیانش کردند. می گریی بر غم شهادت پدر، پدری که اسارت با سرنوشتش گره خورده بود، پدری که در ودیوار زندان قصۀ مظلومیتش را فریاد می زدند، پدری که خاکهای زندان نظاره گر سیل اشکهای اودر سجده های طولانی اش بودند وسنگریزه های زندان همنوا با او زمزمۀ یارب، یارب سر می دادند.

امشب غم در خانۀ دلم لانه کرده وردپای اشک امانم را بریده است ،نمی دانم کجایی وغریبانه سر بر کدامین دیوار گذاشته ای وبر غم شهادت پدر می گریی اما خوشا به حال آن زمین تشنه ای که اشک چشمانت را پذیرا می شود وخوشا به حال آن دیواری که سر برآن نهاده ای ومی گریی.اما……

یا مهدی همه منتظر قدمهای تو می باشند تا زندگی جدیدی را با تو آغاز کنند بیا واین زندگی را رونق بده آقا بیا –آقا بیا  (پيامگير)

 خجالت می کشم مهدی جان که نام تو را ببرم یا حتی اجازۀ در دل با تو را به خود نمی دهم چرا که سر تا پایم را گناه فرا گرفته است. یوسف فاطمه عنایتی بر ما بفرما چرا که قلبمان سیاه شده ودیگر چشمهایمان نمی بیند. مهدی زهرا گنه کاریم، چه کنیم که جمعه ها پشت سر هم سپری می شوند و خبری از نور رخسارت نمی باشد می فهمم هر شب جمعه که می شود عملم صورت ماهت را کبود می کند  اما مرا ببخش دلمان فقط به این خوش است که شفاعتی از ما در محشر می نمایی، اللهم عجل لولیک الفرج

یا صاحب الزمان بچه ها جوون شدند ،جوونا پیر شدند ،اما تو نیومدی ای گل نرگس

ای مهدی  نیامدی ولی ازتو در خواست دارم که شفاعت ما را در قیامت بکنی

سيد عبدالكريم پيرمرد كفاش معاصري بود كه در تهران زندگي مي كرد. بسياري از بزرگان معتقد بودند حضرت ولي عصر (ع) به حجره كوچك كفاشي او رفت و آمد دارد. ايشان به يكي از دوستان گفته بود: روزي…………..

مقام زیبایی ها را از دریاچۀ هستی گلچین می کنم ، از دفتر روزگار زیباترین واژه ها را برمی گزینم ،از دفتر آسمان پرفروغ ترین ستاره را می چینم وتمام زیبایی ها را تقدیم تو می کنم که سزاوار بهترین هایی چرا که هستی ام را از تو می دانم پس قلب تپنده ام را پذیرا باش.