لشکر صاحب زمان (عج)
لشکر صاحب زمان (عج)
هفته نامه آل یاسین ـ شماره ۲۱
یک روز عرصه را بر ما تنگ کردند، گفتند: خدایتان را بپرستید اما در پستوی خانه هایتان، گفتند: حسین را بخواهید اما در دلهایتان، گفتند: حسین را صدا بزنید نه با فریادتان که با نگاهتان، اما ما ندای آزادگی سر دادیم گفتیم: می خواهیم خدایی بودنمان را باور کنند، گفتیم:می خواهیم آزادانه برای حسین بر سر و سینه بزنیم، گفتیم نمی خواهیم دنیا فراموش کند کربلایی بود، دستهایی بریده شد و سر بریده ای بر نیزه قرآن می خواند و این با نگاه تنها میسر نمی شود، باید فریاد بزنیم و فریادکردیم و شد آنچه که باید می شد.
اما هنوز طعم شیرین وصل را نچشیده زهر تلخ جنگ را به ما نوشاندند، به آنجا که رسیدیم« نصر من ا…و فتح قریب» خواندیم و به راستی خدا را در نزدیکیمان حس می کردیم و پیروزیهایمان از آن او بود آنگاه که پیشانی بند « یا حسین» می بستیم از دادن جان باکی نداشتیم، آنگاه که « یا علی» می گفتیم نوای « فزت ورب الکعبه» امیرالمومنین در اذهانمان طنین انداز می شد و به راستی شهادت را رستگاری تلقی می کردیم، آن دم که « یا زهرا» می گفتیم شکست واژه ای طرد شده و حقیر معنا می شد، حرف و عملمان یکی بود، با ریا و نفاق بیگانه بودیم، نیّتمان خدایی بود، نمی خواستیم به نام دین به دنیا برسیم، می خواستیم با دنیا دینمان را بشناسیم و بشناسانیم.
تاریکی ها رفت و جنگ خاتمه یافت اما ما معنای یک جمله را چه در سالهای جنگ و چه سالهای پس از جنگ هیچ گاه ندانستیم ویا چنان که باید ندانستیم این که می خواندیم« ای لشکر صاحب زمان آماده باش؛ آماده باش»
بیاییم با خودمان صادق باشیم، به راستی ما را با این همه لغزش و گناه به لشکر امام راه می دهند؟ به خدا به لشکر که نه، به حریمش هم راه نمی یابیم، به خدا با این انتظار دروغین ما را از صف یاورانش خط می زند، به خدا آن روز می گوید« منتظرین دروغین از منتظرین حقیقی جدا شوید»، به خدا آن روز با دلشکستگی تمام با همین پاها از او دور می شویم، به خدا آن روز خود به لغزشهایمان اعتراف می کنیم، به خدا کم نبوده و نیستند آنها که فریاد زدند« یا مهدی» و او آمد و تا آخر همراهشان شد اما ما امروز با جهالت تمام مهر خاموشی بر لب زده ایم، امروز که با افتخار آزادی را در آغوش کشیده ایم و باید رساتر و شیواتر صدایش کنیم با سکوت انس گرفته ایم، چرا؟
چون مهدی تنها متعلق به زمان دردها و گرفتاریهاست، چون مهدی باید مرهمی بر دردهای ما باشدنه اینکه ما محرم دردهای او باشیم، چون مهدی باید به یاد ما باشد نه ما به یاد مهدی. امروز ما به غروب خورشید وجودش رضایت داده ایم اما اگر تا فردای ظهور این چنین در تاریکی مطلق غوطه ور شویم دیگر طلوع هیچ خورشیدی تاریکی وجودمان را روشنی نمی بخشد.
بیاییم نیت کنیم آنچنان که هر شبانه روز پنج بار با نمازخواندنمان گناهانمان را چون برگ درخت فرو می ریزیم، نه پنج بار؛ که تنها یک مرتبه ـ فریاد که نه ـ زمزمه کنیم »یا مهدی ادرکنی« آنگاه می بینیم چگونه به اوج می رسیم و شاید روزی برسد که به راستی جایی در لشکر ۳۱۳ نفری صاحب زمان داشته باشیم .
