چشم دل
چشم دل
هفته نامه آل یاسین ـ شماره سوم
چهل روز گذشت، چهل روز آوارگی در دل صحرا، چهل روز اشک و آه و ناله ای که فقط به گوش خدا می رسید. شیاطین گوش آدمها را پر کرده بودند از صدای شیطانی چون صداهای مظلومانه زینب را نمی شنیدند. وعده های شیطان چشمان مغرور جانیان را پر کرده بود، چرا که قامت خمیده زینب را نمی دیدند و اگر می دیدند بر جهل و ستم خود افتخار می کردند.
بعد از ۱۴۰۰ سال هنوز هم ظالمان بر ظلم خود افتخار می کنند و با شیطان گفتگو دارند، هنوز هم خون مظلومان به زمین ریخته می شود و چشمان ظالمان نمی بیند، هنوز هم فرزندان حسین (ع) آواره ی بیابانند و کسی ناله های مظلومانه شان را نمی شنود. در حدیثی شنیده ام که بعد از عاشورا فرزندان حسین (ع) برای همیشه آواره صحرا شدند. در این دوره ای که ظالمان بر ظلم خویش می افزایند، نمی دانم مهدی (عج) پسر دلبند حسین (ع) در کدام صحرا، در کنج کدام خیمه فریاد می زند و آه می کشد و ما هنوز فریب خورده ی شیطانیم و نمی شنویم صدای مظلومانه اش و نجوای غریبانه اش را. شاید چون شیطان گوشهایمان را پر کرده است از وعده های بیهوده، شاید چون گناه بر دیده هایمان پرده انداخته اما دلمان هنوز هم حسینی است، دلمان هنوز هم مهدوی است و اگر نمی بینیم کسی را که باید ببینیم. تقصیر از خودمان است پس:
« چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنی است، آن بینی»
