مظلوم کیست؟
مظلوم کیست؟
هفته نامه آل یاسین ـ شماره چهارم
ماه حزن آور صفر چادر سیاهش را گسترانید تا به عزا بنشینیم برای ستاره های خاموش نشدنی جهان خلقت و من اکنون عاجز مانده ام کدامین ستاره اش را ستایش کنم.
قبلۀ آرزوهایم:
نمی دانم چرا او را بر می گزینم، شاید چون پیش از اینکه غربت تو را حس کنم اسیر غربت او شده بودم که ایمان و صبوری بزرگترین سرمایه های زندگیش بودند و پیش از اینکه تو را باور کنم تنهایی او را باور کرده بودم که غربتش رنگ غربت تو را داشت و مهربانیش را از تو به امانت گرفته بود.
غریب دیرین من مسافر دیرین من مسافر نخلستانها و بیابانها بود، شن ها و ریگ ها قصۀ غربت و تنهائیش را خوب می دانستند و مردمان زمانه اش گر چه کریم بودنش را باور داشتند اما بر دلهای کینۀ زخم های مرتضی سنگینی می کرد و اصحاب … کدامین اصحاب … چندین هزار نفر اما دریغ از یک ابوذر و دریغ از یک مالک اشتر، نزدیکترین ها او را به کیسه های زر معاویه فروختند و تیغ از پشت تیغ بود که بر او زدند. غریب همیشگی می دانست که در سرایش چشم هایی به انتظارش نشسته که در نهایت با جامی از زهر پذیرائیش می کند.
مهدی جان!
کاش بودی و آن روز سنگ صبورِ صبورترین مرد تاریخ می شدی. او که غربتش را از تو به امانت گرفته آنگاه که می رفت تا در کنار خورشید آرام بگیرد تابوتش را با تیرهای پیاپی بوسه دادند و مظلومانه رهسپار غریبستان بقیعش کردند.
می گویند: علی تنها بود، زهرا غریبانه زیست، حسین مظلومانه شهید شد و مهدی تنهاست، اما من می گویم:
ای قبرستان خاموش بقیع، شاهد باش بر غربت و مظلومیت و تنهایی امام حسن.
ای بقیع؛ امام مظلومم را به تو می سپارم تا روزی که فرزند مظلومش مهدی (عج) بیاید و پا بر خاکهای بقیع بگذارد و زمین تشنۀ بقیع را با اشک دیدگانش سیراب سازد.
