اقتدا و تأسی
اقتدا و تأسی
» هفته نامه آل یاسین ـ شماره ۵
اقتداء« از ریشۀ » قدوه« و به معنای الگو قرار دادن و جلودار دانستن مقتدا است، چنانکه » تأسّی« از ریشۀ » اسوه« و به معنای اسوه قرار دادن و تبعیت کردن از اوست.
امام زمان (ع)، امام زمانه است، امام همۀ انسانها در همۀ ابعاد زندگی است. امام وار زندگی کردن وظیفه ای همگانی است، به او بایداقتدا کرد، به او باید تأسی جست، چون او باید حرکت کرد تا به مقصد رسید. چون او باید زیست، تا بتوان به کمال دست یافت.
آن کس که خود را صادقانه پیرو امام زمان (ع) می شمارد، به همان اندازه که ویژگی های او را می شناسد، در همسو کردن زندگی، همسان نمودن خلق و خو، همرنگ ساختن اعمال و رفتار خویش با او وظیفه دارد.
اگر امام زمان (ع) را به زهد و بی اعتنایی به دنیا شناختیم (۱) ، دیگر نمی توانیم با ادعای پیروی از او حریصانه به دنبال دنیا باشیم و همت خود را در نیکو پوشیدن و خوب خوردن و لذت بردن خلاصه کنیم.
اگر امام زمان (ع) را به اهتمام در دعا و عبادت ها شناختیم (۲)، دیگر نمی توانیم نسبت به دعاها بی تفاوت بمانیم و در نماز و راز و نیاز با خدا سستی و کم توجهی روا داریم.
اگر امام زمان (عج) را به عادل بودن و عدالت گستری شناختیم (۳) ، دیگر نمی توانیم با ادعای اقتدای به او بر بندگان خدا ستم کنیم و نسبت به ظلمی که بر دیگر بندگان خدا می شود بی تفاوت بمانیم.
اگر امام زمان (ع) را به …
» راستی خوشا به حال آنکس که قائم اهل بیت پیامبر (ص) را درک کند در حالیکه در زمان غیبت و دوران قبل از قیام به او تأسی جوید.« (۴)
پی نوشت:
۱ـ »لباس قائم ما چیزی نیست جز پوشاکی خشن و غذای او چیزی نیست جز طعامی خشک« (امام رضا(ع)) * غیبت نعمانی، منتخب الاثر، ص ۳۰۷
۲ـ کثرت دعاهای وارده از امام زمان (ع) و نمازهای طولانی مخصوص آن حضرت ـ که در کتب روایی نقل شده ـ بهترین نشانه این ویژگی است.
۳ـ » امام زمان (ع) در بین آفریدگان خدا به عدالت رفتار می کند، چه نیکوکار باشند و چه بد کار« * منتخب الاثر، ص ۳۱۰
۴ـ بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۲
