نماز اول وقت
نماز اول وقت
(ملعون ملعون مَن أخّر الغداه إلی أن تنقضی النجوم )(۱)
ملعون و نفرین شده است کسی که نماز صبح را عمداً تأخیر بیاندازد، تا موقعی که ستارگان ناپدید شوند .
شرح
این حدیث قسمتی از توقیعی است که در جواب سؤال محمد بن یعقوب از ناحیۀ مقدسه رسیده است .امام زمان (عج) در این توقیع تأکید فراوانی برنماز اول وقت کرده وکسانی را که تا روشن شدن هوا وناپدید شدن ستارگان نماز صبح را به تأخیر می اندازند، نفرین شده دانسته است.
ازاین حدیث واحادیث دیگر استفاده می شود که نماز سه وقت دارد :
۱ـ وقت فضیلت:که همان اول وقت نماز است واز آن در روایات به »رضوان ا…« تعبیر شده وبهترین وقت برای نماز همین وقت است ؛زیرا: الف) دراین وقت است که دستور به جای آوردن نماز از جانب خداوندمتعال صادر شده واهمیت دادن به دستورهای الهی وزودتر انجام دادن آن مطلوب است . ب) نماز درحقیقت ارتباط موجود محدود وسراپامحتاج باموجود نامحدود ،وبهره برداری ازاوست ،که این درحقیقت به نفع انسان است ،وسرعت وفوریت درآن مطلوب است .
ج) امام زمان(ع) دراول وقت نماز می خواند ،وکسانی که دراین موقع نماز بخوانند، به برکت نماز آن حضرت (ع)، خداوند نمازشان را قبول خواهد کرد؛ البته اختلاف افق ها تاثیری در این موضوع ندارد؛ به عبارت دیگر ،منظور انجام نمازها در زمان واحد نیست، بلکه مقصود اتحاد در یک عنوان واحد، یعنی »ادای نماز در اول وقت «است، منتها هر کسی برحسب افق خودش.
۲ـ آخروقت : که درروایات باتعبیر »غفران ا…« آمده است . تأخیر نماز ازاول وقت به آخروقت، مذموم است؛ لذا امام زمان(ع) چنین شخصی را ملعون و دور از رحمت خدا دانسته است. در روایتی دیگر از امام صادق(ع) می خوانیم : به جای آوردن نماز در اول وقت موجب خشنودی خداست و به جای آوردن آن در آخر وقت گناه، ولی مورد عفو و مغفرت خداوند است.(۲)
۳ـ خارج از وقت : به جا آوردن نماز درخارج از وقت آن است، که اصطلاحا ً از آن به »قضا« یاد می شود. اگرکسی نماز خود رادر داخل وقت آن به جای نیاورد، باید قضای آن را به جای آورد؛ و این به امر و دستور جدید است. حال اگر عمداً نماز را تا پایان وقت به تأخیر انداخته معصیت کرده است و باید از آن توبه کند والا مورد عقوبت خداوند متعال قرار می گیرد؛ ولی اگر ازروی سهو و نسیان بوده و در آن قصوری نداشته باشد، مورد عقوبت الهی نخواهد بود.
پی نوشت:
۱)الغیبه طوسی، ص۲۷۱،ح۲۳۶؛احتجاج،ج۲،ص۲۹۸؛بحارالأنوار ،ج۵۲،ص۱۶،ح۱۲؛ وسائل الشیعه،ج۴،ص۲۰۱،ح۴۹۱۹
۲) فقیه، ج۱، ص۲۱۷، ح۶۵۱؛ بحارالأنوار، ج۷۹، ص۳۵۱، ح۲۳
