یاد
یاد
اگر کسی امام زمان (ع) راشناخت، دیگر یادش را از خاطر نخواهد برد.
اگرکسی مهربانی های او را دید، دیگر فراموشش نخواهد کرد.
اگرکسی احساس انس با امام زمان(ع) کرد، آنگاه همیشه به یادش خواهد بود.
راستی مگر می شود کسی که پدرش را، برادرش را، دوست مشفق و دلسوزش را از یاد نمی برد، امام زمانش را به فراموشی بسپارد؟!
حق کدامین پدر افزون تر از حقوق امام زمان(ع) است؟ کدام برادر مهربان تر از اوست؟ دلسوزی چه دوستی بیشتر ازدلسوزی ها و محبّتهای اوست؟
اوخطاب به شیعیانش می فرماید: » انا غیرمهملین لمراعاتکم ولاناسین لذکرکم« (۱) » مادرمراعات حال شما کوتاهی نمی کنیم ویادتان را از خاطر نمی بریم«
وقتی او که ذخیرۀ همۀ هستی، ثمرۀ همۀ رسالت ها، منبع همۀ کمالات، سرچشمۀ همۀ خیرات و جلوه گاه همۀ نیکی ها و زیبای ها است، یاد شیعیان را از خاطر نمی برد، آیا رواست فراموشی آنان نسبت به آن امام مهربان؟!
که می فرماید: » … ولولاذلک لنزل بکم اللاواء، واصطلمکم الأعداء « (۲) اگر یاد اونبود بلاهای سخت برشیعیان فرود می آمد ودشمنان آنان را نابود می کردند.
این که او به یاد شیعیانش بود، و برایشان دعا کرد، و در فتنه های بنیان سوز دورۀ غیبت عنایت خویش را از آنان دریغ نداشت ، باعث استقرار و استمرار حیات ایشان بود، آیا رواست غفلت آنان از او و حقوق آن بزرگوار؟!
پی نوشت:
۱ـ احتجاج، طبرسی، چاپ اسوه، ج ۲،ص۵۹۸، نامه به شیخ مفید.
۲ـ همان نامه، همان مدرک.
