دعا
دعا
»شیعیان ما به اندازه آب خوردنی ما را نمی خواهند، وگرنه دعا می کردند و فرج می رسید.«
این گفتۀ اوست. گفتۀ کسی که قرار است روزی شفیع ما شود. گفتۀ کسی که فردای قیامت قرار است با او محشور شویم حتی اگر در این دنیا موفق به دیدارش نگردیم.
او بالاخره می آید و وقتی بیاید هیچ کس از غم نمی گوید. وقتی بیاید دلهای ناآرام، آرام می شوند و دیده های اشکی نورانی می گردند. وقتی بیاید زمین برای همیشه سبز می شود و آسمان رنگ خود را باز می یابد. وقتی بیاید همۀ درختها شکوفه می دهند چون او بهار را می آورد.
وقتی بیاید زمینِ ذوق زده تمام ذخایر خود را بیرون می ریزد و آسمان باران شوق می بارد. وقتی بیاید بر سر ستمدیده ها دست می کشد، دردِ دردمندان را دوا می کند و حاجتِ حاجتمندان را از خدا می گیرد. وقتی بیاید هیچ ظالمی جرأت بیداد نمی یابد و هیچ مظلومی به خود نمی لرزد. وقتی بیاید هیچ دلی به خاطر صداقت نمی شکند و هیچ دستی خالی برنمی گردد و هیچ سفره ای بی نان نخواهد ماند.
او بالاخره می آید و عاقبت او را خواهیم دید. در این دنیا یا در محشر فرق ندارد. مهم اینست که ما او را خواهیم دید … اما نمی دانم با چه رویی به صورتش نگاه خواهیم کرد؟ با چه رویی دست شفاعت به سویش دراز می کنیم؟ مثل کویر تشنه ایم و به دنبال سرچشمۀ آب حیات نمی گردیم. نه تنها او که خود را در کشاکش روزهای روزگار گم کرده ایم.
ره به جایی نبری تا نشوی مرد خدا دل مردان خدا راه به جایی دارد
باید دل به دوست بسپاریم و رها کنیم قید و بندهایی که پابندمان می کند به عصر غیبت، باید بی تابانه سراغش را از هر نسیم بگیریم. لازم نیست کوه به کوه، صحرا به صحرا و سرزمین به سرزمین دنبالش بگردیم. لازم نیست تمنا کنیم که رویَش را در عصر غیبت ببینیم. این خودخواهی است که امام زمانمان را فقط برای خودمان بخواهیم. ما باید مانند کویر تشنه به سوی خدا دست نیاز دراز کنیم و از خدای خود فرجش را تمنا کنیم. اللهم عجل لولیک الفرج …
