علت تأخیر درظهور امام (ع)
علت تأخیر درظهور امام (ع)
« ولوأن أشیاعنا-وفقهم الله لطاعته-علی اجتماع من القلوب فی الوفاء بالعهد علیهم لما تأخر عنهم الیمن بلقائنا، ولتعجلت لهم السعادت بمشاهدتنا علی حق المعرفت وصدقنا منهم بنا، فما یحبسنا عنهم إلا ما یتصل بنا مما نکرهه ولا نؤثره منهم»(۱)
اگر شیعیان ما –که خداوندتوفیق طاعتشان دهد –در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، همدل می شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تاخیر نمی افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما؛ علت مخفی شدن ما از آنان چیزی نیست جز آنچه از کردار آنان به ما می رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم.
شرح
این جملات، قسمتی از نامه ای است که از ناحیه مقدس امام زمان (ع ) برای شیخ مفید(ره ) فرستاده شده است. حضرت (ع ) در این نامه پس از سفارشهای لازم به شیخ مفید(ره ) و دستورهایی به شیعیان، به امر مهمی که سبب غیبت ایشان شده است اشاره می کنند. حضرت، نبود صفا و یکدلی در بین شیعیان را سبب غیبت خود می شمرند.
تاریخ نشان داده است که تا مردم نخواهند و تلاش نکنند، حق بر جای خویش قرار نمی گیرد و حکومت به دست اهلش نمی رسد.تجربه حضرت علی و امام حسن و امام حسین (علیهم السلام)، دلیل بسیار آشکاری بر این مطلب است. اگر مردم بر خلافت حضرت علی (ع ) پافشاری می کردند، الان تاریخ مسیر دیگری را می پیمود، ولی دنیا خواهی و ترس و… مردم آن زمان سبب شد از آن زمان تا آینده ای که معلوم نیست چه هنگام به پایان می رسد، جهانیان و خصوصا شیعیان، جز ظلم و آزار چیزی نبینند متاسفانه کوتاهی ما،بلکه عملکرد بدمان سبب شده است که آن محرومیت تاکنون ادامه یابد.
طبق این حدیث، وظیفه ما برای تسریع و تعجیل در ظهور حضرت، این است که حضرت را بر خویش و خویشان مقدم داریم و با اجرای دستورهای اسلامی و گسترش و ترویج عملی اسلام، آن امام (ع ) را به جهانیان بشناسانیم و دلها را به سوی آن حضرت معطوف کنیم، تا به خواست خداوند، هر چه زودتر، زمینه پذیرش مردمی و جهانی آن امام (ع ) فراهم شود.
از این حدیث شریف نکاتی استفاده می شود:
۱-خداوند متعال از شیعیان عهد و پیمان گرفته که از امامان پیروی کنند و این پیروی سبب تشرف به لقای امام زمان خواهد بود.
۲-اعمال ناشایست شیعیان سبب دوری آنها از امامشان شده است؛و لذا اعمال شایسته می تواند در تسریع ارتباط با امام زمان (ع ) موثر باشد.
پی نوشت: ۱-احتجاج، ج ۲، ص ۳۱۵؛ بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۷، ح۸
