انفجار موج عشق
انفجار موج عشق
شاید این جمعه بیاید، شاید
پرده از چهره گشاید، شاید
این روزها در این مرزوبوم، کمتر کسی است که گوشش با الفاظ این شعر آشنا نباشد وکمتر کسی است که گاه شنیدنش به یاد غربت امام زمان (ع) نیفتد.
تلنگر این هفته را با تلنگرهای شعر مرحوم آغاسی آغاز می کنیم چراکه او انفجار موج عشق را درک کرده بود، او انتظار را نیک باور داشت. اوطعم غربت را چشده بودوتنهایی را باتمام وجود حس کرده بود.
باهمه لحن خوش آوائیم
دربدر کوچه تنهائیم
او با صدایش پی شادیها و غمهای کذایی نمی رفت، او با صدایش پی گمشده شهر آرزوهایش می گشت و وقتی بغض آرزو گلویش را می فشرد فریاد می زد:
کاش که همسایه ما می شدی
مایه آسایه ما می شدی
چون می دانست ودرک کرده بود که تنها همسایگی و نزدیکی با مهدی(عج) هدایت و آسایش را به همراه دارد.
به این نتیجه رسیده بود که همه بدبختی ها وگرفتاری ها به خاطر دور بودن از اوست. ا.و درک کرده بود که برای رهایی ازظلمتی که دنیا را فراگرفته، ظلمتی که حتی نور خورشید درمانش نیست باید نور نگاه او را طلب کرد.
او حائل ها را یکی یکی برداشته بود، اما می دانست که تنها او نیست که باید راه را باز کند و به این علت بود که ملتمسانه از زلیخاهای زمان درخواست می کرد که دست از دامان یوسفش بردارند.
راه دور نرویم؛ تک تکِ ما زلیخا شده ایم. تک تکِ ما با گناهانمان باعث فرار امام زمان از صحنه زندگیمان شده ایم. تک تکِ ما دلش را با سیاه کاری هایمان شکسته ایم. همه ما زندان غربت را برایش پسندیده ایم. فقط ای کاش از این به بعد، لحظه های ارتکاب گناه، لحظه های انس با شیطان به ندای درونیمان گوش فرا دهیم که فریاد می زند:
ای زلیخا!
دست از دامان یوسف بازکش
