تقیه
تقیه
در بسیاری روایات، نسبت به رعایت تقیه به ویژه در دوران قبل از ظهور حضرت مهدی تاکید شده است این تاکید در حدی است که عدم تقیه را موجب عدم ایمان شمرده اند، یا در فرمایشی دیگر آن را موجب بی دینی دانسته اند.
امام باقر فرمودند:
« التقیه دینی و دین آبایی و لا ایمان لمن لا تقیه »
تقیه دین من و دین پدران من است و کسی که تقیه نمی کند ایمان ندارد.»(۱)
و امام صادق فرمودند:
« ان تسعه اعشار الدین فی التقیه و لا دین لمن لا تقیه له »
نه دهم دین در تقیه است و کسی که تقیه ندارد دین ندارد.(۲)
به یقین چنین تقیه ای نه بهانه ای برای فرار از مسئولیت نه ابزاری برای محافظت از منافع مادی و نه حتی دستاویزی برای فرار از مرگ است بلکه سپری و سلاحی در راستای مبارزه با معاندان و ستمگران و روشی برای پاسداری از کیان اسلام و مسلمین است.
در شرایط ویژه ای همچون زمان غلبه مستکبران گاهی حفظ جان یک رهبر و یا حتی یک مسلمان عادی که ثمره ای بر کشته شدن او مترتب نیست و مجوز شرعی ندارد اقتضا می کند که برای در امان ماندن از صدمات دشمن باید به تقیه عمل شود.
گاهی نیز به خاطر در امان ماندن از افشای تحرکات اجتماعی مسلمانان و مکتوم ماندن نقشه هایی که برای تقویت اسلام و تضعیف جبهه کفر و نفاق طراحی شده اند باید تقیه را شعار عمل قرار داد واین چیزی است که خصوصا در دوران غیبت حضرت مهدی به عنوان عاملی برای بقای شیعیان مخلص و به منزله تضمینی برای آماده سازی دوران ظهور ضرورت دارد.
امام رضا فرمودند:
« آنکس که پرهیز از گناه ندارد دین ندارد و آنکس که تقیه نمی کند ایمان ندارد همانا گرامی ترین در نزد خداوند کسی است که بیشتر به تقیه عمل کند.
پرسیده شد: تا کی ؟ ای پسر رسول خدا!
فرمود: تا روز تعیین شده که روز ظهور قائم ما اهل بیت است پس هر کس قبل از قیام قائم ما تقیه را ترک کند از ما نیست .(۳)
با همین ابزار تقیه است که می توان در صف دشمن ـ چه دشمنان فرهنگی، و چه دشمنان مرزو بوم اسلامی ـ رخنه کرد و جبهه آنان را از درون متلاشی نمود.
لکن متاسفانه بسیاری از شیعیان به جای شناخت درست و استفاده به موقع از این وسیله مطمئن، بیشتر، دشمنان را تحریک می کنند و حساسیت آنان را افزایش می دهند و مشیت نبسته خود را پیش آنان می گشایند.
گفتنی است که روایات متعدد « نهی از تسمیه » که دلالت بر حرمت ذکر نام شریف « م ح م د» به عنوان نام اصلی امام زمان (عج) (۴) دارند بیشتر در راستای همین تقیه قابل توجیه هستند و به دلایل متعدد نه به خاطر خصوصیتی در خود نام مبارک بلکه به خاطر رعایت نکات ایمنی به ویژه در دوران اولیه غیبت مورد تاکید قرار می گرفته است
پی نوشت :
۱-وسائل الشیعه: ۲/۵۴۴
۲-مدرک پیشین
۳کمال الدین، شیخ صدوق،ص ۳۷۱
۴-مدرک پیشین، ص ۳۳۳و۳۳۸و۳۷۸
